اشعار

در منـاجـاتِ سحـرگـاه دعـا کن مـا را            ماهِ زهرا تو در این ماه دعا کن ما را

جای این عاشقِ بیچاره بگو یک العفو            روسـیـاهـیـم بـکِـش آه دعـا کـن ما را

کوله بارِ گنه و جرم و خطا سنگین است            رهـبـرِ راه در این راه دعـا کـن ما را

ما سـرِ سـفـرۀ اِفـطـار دعـایت کـردیم            سـرِ افـطـار تو هـم گـاه دعا کن ما را

روزه با روضه گِره خورده لبم خشکیده            حـقِّ خـشکـیِ لـبِ شـاه دعـا کن ما را

حـقِّ دُردانـۀ ویـرانه به ما کن نظـری            الـعــجــل بـقـیـة الـلـه دعــا کـن مـا را

سرِ بابا به رویِ دامنِ دختر که نشست            نـالـه زد آه پـدر… آه دعـا کـن مـا را

تو نبـودی هـمه به گریـۀ ما خـنـدیـدند            آه از نـیـمه شـب و راه دعـا کن ما را

صورتـم مثـلِ گـلّ یاسِ عـلی نیلی شد            زَدَنـم پــایِ ســرِ مــاه دعـا کـن مـا را

بر روی دامنِ من نیمۀ شب ندبه بخوان            در مناجـاتِ سحـرگـاه دعـا کـن ما را

مـاه رمـضـان آمـد و دلـدار نـیـامـد            آن مـونس جان محـرم اسـرار نیامد

هر مـرغ چـمن آمده در باغ ولیکن            آن بلبل خوش نغـمه به گلزار نیامد

در بستر مرگ است مریض غم هجران            آن شــافـی هـر درد دل‌آزار نـیـامـد

یوسف سر بازار بُود چشم به راهش            آن یوسف گـل‌چهـره به بازار نیامد

هر قافله را هست یکی قافـله سالار            این قـافـلـه را قـافـلـه سـالار نـیـامد

آن مظهـر نور از شجر طور نتابید            وآن مـاه فـروزان به شب تار نیامد

در کار بـشر صد گـره افـتاد خـدایا            دستی که گـشاید گـره از کـار نیامد

مـاه خـدا رسـیـد ولـی تـو نـیـامـدی            وقـت دعـا رسـیـد ولی تـو نیـامـدی

ماه از تو، سفره از تو، خدایی شدن ز تو            لطـفـت به ما رسـید ولی تو نیامدی

سلطانی و مقـربیِ سائلان ز توست            شـاهـا گـدا رسـیـد ولـی تو نـیـامدی

از دستِ دوری از قدم توست، عاشقت            تـا نـاکـجـا رسـیـد ولی تو نـیـامـدی

دل مرده‌ایم و در ظلمات گـنه اسیر            عطر خدا رسـید ولـی تـو نـیـامـدی

مست شهادتیم که عـطر حضورتان            از لالـه‌هـا رسـیـد ولـی تو نیـامـدی

از افـتـتاح و زمـزمـۀ یا حـسین‌مان            تا کـربـلا رسـیـد ولـی تـو نـیـامدی

غـمت برای دل مبـتـلای من کافی‌ست            رسد همین که به گوشت صدای من کافی‌ست

دوبـاره لــیـلـهٔ قــدر آمـده گـل نـرگـس            بپیچد عطرت اگر در هوای من کافی‌ست

بـیـا و قـدر مـرا بـا خـودت مـقـدّر کـن            اگر بـرای تو باشـم برای من کافی‌ست

غـریب، با هـمه‌ام؛ تا مـقـرب تو شـوم            فـقـط تو باشی اگر آشنای من کافی‌ست

مبـاد آنکـه بـبـیـنـم شـرار قـهـر تـو را            همین که هجر تو باشد سزای من کافی‌ست

مـرا خـدا بـه تـو بـخـشـیـد یـا ولـی الله            رضایت تو بـرای خـدای من کافی‌ست

مریـضم آمدم اشک از غـم عـلی ریزم            که اشک روضه برای شفای من کافی‌ست

شب زیارت و یک یا حسین و قدری اشک            برای تـذکـرهٔ کـربـلای مـن کـافـی‌ست

می‌خـواهم امشب از خدای لیلة‌القدر            تـا بـازگـردی ای دعـای لیـلـة‌الـقدر

بشـنـو صـدای الـتـمـاس اشک‌ها را            از بـغـض رنـجـور صدای لیلة‌القدر

با دسـت خـالی با تـمـنای ظـهـورت            هر سـال می‌افـتـم به پـای لیـلة‌القدر

ای‌کاش درد دوری خود را بریـزی            در دسـت خــالی گـدای لـیـلـة‌الـقـدر

نقل است روح لیلة‌القدر است زهرا            پس جـان مـا بـادا فـدای لیـلـة‌الـقـدر

ای‌کاش سال بعـد قـرآن سر بگـیریم            بــا زائــران کــربــلای لـیـلـة‌الـقـدر

حال و هوای کوفه گویا کربلایی‌ست            سخت است امشب روضه‌های لیلة‌القدر

در امتـحـان محـبّت مـنم که رد شده‌ام            بیا بـبـین گل نرگـس چـقـدر بـد شده‌ام

ببین که جای تهجّد، به جای ذکر سحر            اسیر غـیبت و خودبینی و حسد شده‌ام

اگر به آتش غفلت بسوزم حرفی نیست            که من دچار گنه، بی‌حد و عدد شده‌ام

دلـم نمی‌شکـند در مـیان روضه، ولی            شـکـسـتـن دل پـاک تو را بـلـد شـده‌ام

چقدر راحت و آسـوده معـصیت کردم            که گویی منکـر آن قـادر صـمد شده‌ام

ز چـشـم‌هـای سـیـاهـت نـداشـتـم پروا            چنین به درک فیض تو بر خویش سد شده‌ام

منی که دعوی عشق تو داشتم روزی            به پیروی هـوا همچـو دیو و دد شده‌ام

سزاست تا که مرا حد زنی به دست خودت            بزن مرا که من آمـاده بهـرِ حـد شده‌ام

اگر حساب کنم من فزون ز صدها بار            به دست‌هـای کـریـم شـمـا مـدد شده‌ام

خـدا کـنـد که بـبـیـنـی شـهـادت مـا را            بیا ببین که به عـشق تو در لحد شده‌ام

اگر چه باورت ای گل نمی‌شود شده‌ام            در امتـحـان محـبّت مـنم که رد شده‌ام

بـاز در بـغــض صـدایـم آتـش آه آمـده            بـاز هـم مـاه خـدا بـی‌مـاه از راه آمـده

آه ماه فـاطـمه! برگـرد که حـتـی نفـس            از مـیان سـیـنه‌ها بی‌تـو به اکـراه آمده

باز هم شبهای بخشش آمد و با لطف تو            کوه سنگین گناهم رفت و چون کاه آمده

سفرۀ افطار هم با آب و نان حـسرتش            باز هم بی‌تو به استـقـبال این مـاه آمده

از دل سنگ و سیاه خود صدایت می‌زنم            مثل فـریاد ضعـیـفی کـز دل چـاه آمده

کیست مانند تو که در جاده‌های بی‌کسی            با من در راه مانـده هر زمان راه آمده

تا به دست آرم دلت را باز می‌گویم حسین            آتـش قـهـر تو با ایـن نـام کـوتـاه آمـده

مـوقع افـطـار با لـب‌های تـشنه باز هم            در دلـم یــاد لـبـان تــشـنـۀ شــاه آمــده

با غم و غـصۀ بـسیار به تو رو زده‌ام            بـاز قـلـبم شـده بـیـمار به تو رو زده‌ام

زخـمیِ معـصـیـتم کاش نگـاهم بکـنی            سر به زیر آمدم ای یار به تو رو زده‌ام

بـی‌حـیـا بـوده‌ام اما منِ رسـوا شده را            پیـش خود باز نگه‌دار به تو رو زده‌ام

یوسف فاطمه ازبس که کرم داری و لطف            مشکلم حل شده هر بار به تو رو زده‌ام

افــتـخـاری‌ست گــدایـیِ در خـانـۀ تـو            میزنم در همه جا جار به تو رو زده‌ام

اشک بـر دیـده و العـفـو الهـی به لـبـم            با همین گریه و اذکار به تو رو زده‌ام

در هـمـین مـاه بـده اذن سـفـرْ، کرببلا            تـشـنه‌ام تـشـنـۀ دیـدار به تو رو زده‌ام

یک نظر کـن به دل دربه در نوکـرها            دست خود را بکش آقا به سر نوکرها

سر به زیریم و گرفتار ز بس خم کرده            معـصیت‌های فـراوان کـمـر نـوکـرها

پَـر زدیـم و نـرسیـدیـم به تـو، افـتـادیم            مرهـمی باش به هر زخـم پـر نوکرها

با وجودی که دلت خون شده از ما اما            در هـمه حـال تو بودی سپـر نوکـرها

کاش در روضه ببـیـنـیم که هستی آقا            تو خـریـدار دو چـشـمـان تر نوکـرها

پیش تو هرکه زمین خورده ز جا برخیزد            لطف کن بـاز بـیـا دور و بر نـوکرها

بـا دعـای پـدر و مــادرمـان اینجـائـیم            ای به قـربـان تـو مـادر پـدر نوکـرها

رخـصـتـی بـاز بـده تـا که بـیـفـتـد آقـا            یک شبی صحن حسین جان گذر نوکرها

مادری خورد زمین صورت او زخمی شد            سوخت از روضۀ مادر جگر نوکرها

سـفـره دار مـاه مـهـمانی تویی            رازق رزق دعـا خـوانی تویی
بـانی چـشـمـان بـارانـی تـویی            با خـبـر از درد پـنهـانـی تویی

گریه کردم وقت افطار و سحر

یابن زهـرا از تو هستم بی‌خبر

چشم ما را رنگ بـیداری بـده            بر گـدایت وقـت دیــداری بـده
آنچه از لطف و کرم داری بده            نان و خرمایی هم افطاری بده

نان تو نان عـلی و فـاطمه‌ست

بر غم و درد دل ما خاتمه‌ست

بسکه سرگـرم گـناه و غـفـلـتم            شد عـبـادت، عـادت بی‌طاعـتم
داده اما حـضرت حق مـهـلـتم            در ضـیـافت خـانـۀ او دعـوتـم

دعــوتــم، امــا نـــدارم آبـــرو

ذکـر الـعـفـوی برای من بـگـو

بارِ ما را می‌کـشی بر شانه‌ات            ای فـدای اشـک دانــه دانـه‌ات
بــه رقــیـه عــمــۀ دردانــه‌ات            کن نظـر بر بـنده زاد خـانه‌ات

بـا رقــیــه آمــدم راهــم دهــی

تا سحر هم اشک و هم آهم دهی

در سحر لطف مکرر می‌رسد            یا خبـر یا اینکه دلبـر می‌رسد
نالـۀ جانـسـوز دخـتـر می‌رسد            آه، بـابـایی کـه با سـر می‌رسد

دخـتـرش سر را تماشا می‌کند

در دل شب درد و دلها می‌کند:

جـان بـابـا کم نـما این فـاصـله            زخـمـی‌ام مـثـل تـمــام قــافـلـه
بر تـنـم دارم نـشان از غـائـلـه            من کـتک خوردم میان سلـسله

بر رخم امشب ببین این مسئله
جای مشت شمر و خولی، حرمله

وارثم بر روضـه‌های مـادری            شد تـمـام صـورتم نـیـلـوفـری
از سرم دشمن کشیده روسری            جان بابا دخـترت را می‌بری؟

یک نفـس مانـده برایم تا سحر
می‌کـشم آهـی مرا با خـود ببر

آقا نصیب من کن، چشمان تر شب قدر            لطفی کن و دوباره، من را بخر شب قدر

نفسم مرا زمین زد، شرمنـده‌ام شدم بد            حالا رسیده‌ام باز، بی‌بال و پر شب قدر

بـین هـمه گـداها، آقا بـبـین که هـسـتم            بیچاره و فقیر و، درمانده تر شب قدر

دیدی که در گناه و،غفلت گذشته عمرم            امـا زدی صدایم، بـار دگـر شب قـدر

بی‌سـر پـنـاه هـستـم، آقـا بـگـیر دسـتم            نگْذار که بمانم، در پشت در شب قدر

آقا بیا و بنْـویـس، روزیِ نـوکـرت را            اهل دعا و گریه، در هر سحر شب قدر

حتما نگـاه کرده، حیـدر به حـال زارم            چون آمدم بگیرم، قرآن به سر شب قدر

دلتـنگ و بیـقـرارم، باز الـتماس دارم            پائینِ پای ارباب، من را ببر شب قدر

ای مـقـصـد تـمـام دعـاهـای مـا بـیا            تـنـهـا دلـیـل دیــدۀ دریــای مـا بـیـا

جز تو کسی مراد شب قدر ما که نیست            ای آرزوی هـر شب احـیـای ما بیا

قرآن به سر گرفته‌ای و گریه میکنی            هرشب برای محشر و دنیای ما بیا

امروزهایمان هـمگی بی‌تو رفـته‌اند            ای غایب هـمیشه! به فـردای ما بیا

ما هجـر دیده‌ایم به فـریادمان برس            ما زخـم خـورده‌ایم مـداوای ما! بـیا

این چشم ها که لایـق دیـدار نیسـتند            یک شب ز روی لطف به رویای ما بیا

امشب اگر که زائر ایوان طلا شدی            روضه بخوان به صحن نجف جای ما بیا

نگاهم کن! نمی‌خواهم به حالِ زار برگردم           به آن ایـامِ نـفْـس-آلـودۂ تـبـدار بـرگـردم

رسیدم سربه زیر آقا مریض احوالم و لطفا           مداوایم کن و راضی نشو بیمار برگردم

تمام عمر سربارت شدم! امروز می‌خواهم؛           شبـیه مهـزیـارت در لـباسِ یـار برگردم

تو برمیگردی از غیبت اگر من از گناهانم           به سمتِ خیمه‌ات با حالِ استغفار برگردم

بنفسی أنتْ؛ یعنی نفْسِ بیداری که از لطفش           اگر وقت سحر غافل شدم، افطار برگردم

نبـینم ردّ اشکت گوشۀ پرونده‌ام باشد…           اگر که حال و روزم میدهد آزار؛ برگردم

به چشمانت تعهّـد داده‌ام پایِ دعای عهد           که بیش از پیش با اخلاص، پایِ کار برگردم

خودت یادم بده چشم انتظاری را و بعد از این           حواست بیشتر باشد به من؛ نگذار برگردم!

یک قدم می‎آیم و صدها قدم یارم شوی            با هـمـه نـاقـابـلی آقـا خـریـدارم شوی

نیست گهگاهی حواسم با تو پس در غفلتم            لیک از رحمت همیشه تو نگهدارم شوی

با بدی‎هایم تو می‎سازی و می‎خوانی مرا            خود دهی حال توسل، خود خریدارم شوی

این منم مثل همیشه شرمگین و سر به زیر            این تـویی مثل همیشه آبـرودارم شوی

هر زمان با جان و دل خواهان دیدارت شوم            گرچه نشناسم تو را بانی دیدارم شوی

قـافـلـه می‎آیـد و مـاه مـبارک می‎رسد            خود مگر با روضۀ ارباب سالارم شوی

ای نگاه رحمتت در قلب ما یاد حسین            با محـبـت‎های اربـابـم هـوادارم شوی

خواهری می‎گفت اطرافم نمانده مَحرمی            کو نگاهت تا پناه چشم خونبارم شوی؟

مادری می‎گفت می‎سوزم میان شعله‎ها            زینـبم بشـتاب در آتش پرستارم شوی

این روزهـا که زمـزمـۀ یـار مـی‌کـنـم            خـیـلـی هــوای دیـدن دلــدار مـی‌کـنـم

در مـاه مـغـفـرت نـشـد آقا بـبـیـنـمـت            بـر بـی‌لـیـاقـتـی خـود اقـرار مـی‌کـنـم

یک بـار هـم نـشـد بـنـشیـنـم کـنـار تو            از بس که بر معاصی‌ام اصرار می‌کنم

این نفس سر کش از چه رهایم نمی‌کند؟!            این چه گناهی است که تکرار می‌کنم؟!

بار خـطـا کُـمـیـت مرا لـنگ می‌کـنـد            طیّ طـریق را ز چه دشوار می‌کنم؟!

این تحبس الدّعا شدنم بی‌سبب که نیست            از بس که رو به سفـرۀ اغـیار می‌کنم

گفتم به خود که حدّ اقل ای کریم شهر            یک شب کنار سفره‌ات افـطار می‌کنم

فـهـمـیده‌ای به درد تو آقا نـمـی‌خـورم            زیـرا خـلاف امـر تو رفـتـار مـی‌کـنم

من نوکـر تو هستم و محـتاج لطف تو            خود را به تو همیشه بـدهکـار می‌کنم

دل را که حجم معصیت آن را گرفته است            با اشک های روضه سبک بار می‌کنم

خـون جگـر ز دیـده سرازیـر می‌شود            وقـتی که یـاد کـوچه و دیـوار می‌کـنم

سیلی ز روی پوشیه دردش چگونه است؟!            این درد را به جان خود اظهار می‌کنم

احـیـا بـگـذشت و شب دیـدار نـیامد            این جمعه هم از دست شد و یار نیامد

دل خون شد و یوسف سر بازار نیامد            بس دیـده به ره مانده و دلـدار نیامد

چشمان به ره مانده سراغ از که بگیرند

وقت است که جامانده ز هجر تو بمیرد

سخت است که از محضر تو دور بمانم            وز روی چو خورشید تو مهجور بمانم

تا کی ز فـرامیـن تو مـعـذور بـمانم            در دوستی‌ات وصلـۀ ناجـور بـمانم

عمری ز رهت مانـده‌ام و عـار ندارم

حـتـی بـه سـحـر دیـدۀ بـیــدار نــدارم

اعمال من مُدعی انگار خراب است            با روزۀ نا خالص من کار خراب است

حالا دل من لحظه افطار خراب است            حال سحرم همچو شب تار خراب است

اصلا نکند نیـمه شبـم مال خـدا نیست

یا چشم و دلم هیچ به دنبال خدا نیست

هم سفرۀ ذکر تو نشد یک سحر من            قـرآن شب احـیا نـشد، تـاج سر من

توبه ز قنوتی که نشد بال و پَـر من            یک بار حـلال تو نشد چـشم تر من

العـفـو من انـگـار فـراتر ز لـبم نیست

مرضی رضای تو مگر نیمه شبم نیست

در پیش نگاه تو از این روی خجل؛ آه            از دست و زبان و قدم و دیده و دل؛ آه

از تـنگی و از تـیرگی خانۀ گـل؛ آه            در لحظۀ یاری تو از حال کسل؛ آه

ای وای اگــر از ره تـو بــاز بــمــانـم

در باز کـن آن گونه که هـمراز بـمانم

مُردیم ز هجـران تو ای یار کجایی            گـفـتـیم سحـر، یا دم افـطـار بـیـایـی

ای کـاش کـمی بـا دل ما راه بـیایی            همراه نخواهی مگر ای کرب و بلایی؟

یک بار بخـوان نوکر بیچاره خود را

رسوا مکـن این عـاشق آوارۀ خود را

یک بار اگر که با تو شبم سر شود بس است           یا خاک پای حضرتت این سر شود بس است

احـیـا گـرفـتـه‌ام که تـو احـیـا کـنی مـرا           قـدرم اگر که با تو مقـدّر شود بس است

خیری ندیده‌ام من از عمری که بی‌تو رفت           عمرم اگر به دیدنت آخر شود بس است

انـدازه چـکـیـدن یک قـطـره اشـک هـم           محض فراق، چشمم اگر تر شود بس است

نـه من که روزه‌هـای هـمه روزگـار بـا           یک روز، روزۀ تو برابر شود بس است

امشب مرا بخـاطـر جـدت عـلـی ببخـش           آقا که راضی از دل نوکر شود بس است

بـه حـق خـدای شـب قـدرهـا            بـیـا ای دعـای شـب قـدرهـا

حضور تو تنها نفـس می‌دهد            به حال و هـوای شب قدرها

پر از التماس است و آقا بیاست            در عـمق صدای شب قدرها

الهی نگاهی کن از روی لطف            بـه آقــا بـیـای شـب قــدرهـا

بـرای تـمـنـای روز ظـهـور            مـی‌افـتـم به پـای شب قدرها

کمی نقد عشق و عنایت بریز            بـه دسـت گـدای شب قـدرها

مریض فـراقـیم یـا بن الحسن            تو هـستی دوای شب قـدرها

به حق علی و به حق الحسین            به این نـالـه‌های شب قـدرها

مرا یک سحر کاش مهمان کنی            نجـف، کـربلای شب قـدرها

تو غصه خوردی، ما که غمخواری نکردیم            تو ناله کردی، ما که دلـداری نکردیم

یک شب اسیـر رنج بی‌خـوابی نبودیم            از دوری تـو گـریـه و زاری نکـردیم

اصلا به جـا باشد به فـکـر ما نـباشـی            وقتی به پای عـشق تو کـاری نکردیم

شب زنده‌دار مـاه قـرآن، بـگـذر از ما            آن گونه که باید، تو را یاری نکـردیم

آلــودگـی ســفــره‌هـای مـا سـبـب شـد            یک شب تو را دعوت به افطاری نکردیم

تا لااقـل یک لحـظـه هم یـاد تو باشـیم            با دوسـتـانـت نـیـز دیـداری نـکـردیـم

از درد حاجت هاست، داد ما بلند است            کاری بجـز هـمـسایـه آزاری نکـردیم

این که نشد ماه سحرخـیزی و تـوبه!!            سعـی و تـلاشی سـوی بیـداری کردیم

حتی یکی دو صفحه هم قرآن نخواندیم            با صاحب این مـاه گـفـتـاری نکـردیم

تنها امیـد ما به این اشک حسین است            ما در عـزای دوست کمکاری نکردیم

دلـتـنـگ روی ماه تو هـستـیم، مـاه ما            چـشمان خـیس وقت سحـرها گـواه ما

معـلوم می‌شود که دلت را شکـسته‌ایم            از بس که بی‌اثـر شده این سـوز آه ما

نگـذشته‌ایم محض رضای تو از گـناه            بـگـذر عـزیـز فـاطـمـه از اشتـبـاه ما

یارانتان که سیصد و اندی نشد، ببخش            محـبـوس شد میـان معـاصی سـپاه ما

در زیر نـور ماه، کجا خیمه می‌زنی؟            تـنها پناه عـالـمـیـان...، تکـیـه گـاه مـا

بیچاره آن که مثل شما اهل گریه نیست            حال بکا و روضه و غم شد سلاح ما

یک قطره اشک در غم جدّ تو کوه ساخت            از ایـن عـبـادت کـم و هـم قـدِّ کـاه مـا

دلخوش به روضه‌های عموییم تا مگر            بـر روی دلـربـای تـو افـتـد نـگـاه مـا

می‌گفت دختری که شرر داشت دامنش            نا امن شد پس از تو عمو خیمه گاه ما